منو ببخش تنهام نزار ، برای آخرین بار

تنهام نزار ، بی من نرو ، نگو خدانگهدار

 اینقدر نگو : اگه ببخشم کوچک می شوم ، اگه با گذشت کردن کسی کوچک می شد ، خدا اینقدر بزرگ نبود .

برام بمون ، بهونه باش برای دل سپرد/نزار که آرزوم بشه یه روزی بی تو مردن

منو ببخش که درخشیدی و من چشمامو بستم

منو بخشیدی و من چشمامو بستم

تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم

که نیاوردی به روم هر جا دلت رو می شکستم

منو ببخش ، منو ببخش .....

 منو ببخش عزیزم که از تو می گریزم
می سوزم و خاموشم تو خودم اشک می ریزم....
منو ببخش اگه خیلی بهت بدی کردم ...

گر تو را از ابلهی کردم رها ، برمن ببخش/بر سر پیمان نه بر مهر و وفا ، بر من ببخش

راه ورسم عاشقی را نا بلد چون کودکان/اشتباه و ناروا کردم خطا ، بر من ببخش

من رو ببخش نه به خاطر اینکه من لایق بخشش هستم بلکه تو لایق ارامش هستی من ارامش تو رو حتی به ارامش خودم نیز ترجیح میدم

منو ببخش که نادیده گرفتم التماس اون نگاه نگرون رو

منو ببخش که گرفتم به جای دست عاشق تو دست عشق دیگرون رو

 اگه راهم این روزا از تو یکم دوره ببخش
توی زندگی آدم یه وقتا مجبوره ببخش

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو می گفتم
هنوزم خیس می شه چشمام وقتی یاد تو می افتم
هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره
هنوزم می گم خدایا کاشکی برگرده دوباره

مرا ببخش که همیشه می گویم دوستت دارم / مرا ببخش اگر می بینم که نیستی و باز هم از آن چه نباید ، می گویم / مرا ببخش اگر دل داده گی ات را برای خود می خواهم /من آن یار بی غم نیستم

منو ببخش بخاطر همه ی محبت های بیجا ، منو ببخش بخاطر همه کم محبتی هام
منو ببخش بخاطر همه ی دیدنت ها ، منو ببخش بخاطر همه ی نادیده گرفتنهات
منو ببخش بخاطر همه ی توجه کردن های بیجام ، منو ببخش بخاطر ندیدن همه ی توجه هات
منو ببخش بخاطر همه ی دوست داشتنت هام ، منو ببخش بخاطر همه ی دوست داشتنم هات

منو ببخش تنهام نزار ، برای آخرین بار

تنهام نزار ، بی من نرو ، نگو خدانگهدار

 اینقدر نگو : اگه ببخشم کوچک می شوم ، اگه با گذشت کردن کسی کوچک می شد ، خدا اینقدر بزرگ نبود .

برام بمون ، بهونه باش برای دل سپرد/نزار که آرزوم بشه یه روزی بی تو مردن

منو ببخش که درخشیدی و من چشمامو بستم

منو بخشیدی و من چشمامو بستم

تو به پای من نشستی و جدا از تو نشستم

که نیاوردی به روم هر جا دلت رو می شکستم

منو ببخش ، منو ببخش .....

 منو ببخش عزیزم که از تو می گریزم
می سوزم و خاموشم تو خودم اشک می ریزم....
منو ببخش اگه خیلی بهت بدی کردم ...

گر تو را از ابلهی کردم رها ، برمن ببخش/بر سر پیمان نه بر مهر و وفا ، بر من ببخش

راه ورسم عاشقی را نا بلد چون کودکان/اشتباه و ناروا کردم خطا ، بر من ببخش

من رو ببخش نه به خاطر اینکه من لایق بخشش هستم بلکه تو لایق ارامش هستی من ارامش تو رو حتی به ارامش خودم نیز ترجیح میدم

منو ببخش که نادیده گرفتم التماس اون نگاه نگرون رو

منو ببخش که گرفتم به جای دست عاشق تو دست عشق دیگرون رو

 اگه راهم این روزا از تو یکم دوره ببخش
توی زندگی آدم یه وقتا مجبوره ببخش

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو می گفتم
هنوزم خیس می شه چشمام وقتی یاد تو می افتم
هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره
هنوزم می گم خدایا کاشکی برگرده دوباره

مرا ببخش که همیشه می گویم دوستت دارم / مرا ببخش اگر می بینم که نیستی و باز هم از آن چه نباید ، می گویم / مرا ببخش اگر دل داده گی ات را برای خود می خواهم /من آن یار بی غم نیستم

منو ببخش بخاطر همه ی محبت های بیجا ، منو ببخش بخاطر همه کم محبتی هام
منو ببخش بخاطر همه ی دیدنت ها ، منو ببخش بخاطر همه ی نادیده گرفتنهات
منو ببخش بخاطر همه ی توجه کردن های بیجام ، منو ببخش بخاطر ندیدن همه ی توجه هات
منو ببخش بخاطر همه ی دوست داشتنت هام ، منو ببخش بخاطر همه ی دوست داشتنم هات

سپید پوش

دست هایت مرا می نوازند هنوز، اشک هایم را پاک میکنند. گوش هایم پر از صدای دلداری توست ، لباس سیاهم را به در می کنی ، مرا در حریر سپید می پیچی ، برایم یک مشت یاس میاوری، یک شاخه گل سرخ بر سینه ام میگذاری، از مو هایم بوی گل های مریم می آید هنوز ، صدای نفس هایت در هوای نفس هایم پیچیده است، آیینه ام می شوی، جوانی ام را باز می آوری، عشق را دوباره میکنی، طعم لب هایت در کف دست هایم آب می شود و تو در من همیشه می شوی .

نقطه ی پایانی نیست، من دیگر تنها نیستم . کسی در من است انگار، کسی به سبکی نسیم از تمامی من عبور می کند .

هرگز تا این حد حاضر نبوده ای، هرگز این گونه زنده نبوده ای، هرگز این مایه عزیز نبوده ای و من هرگز تا این حد تو را دوست نداشته ام .

آری! میتوان نقطه ی پایان را برداشت . زندگی جاری، رازی ابدیست

دوستت دارم

اس ام اس های ناب واسه اونایی که دلشون شکسته 

از قديما گفتن کوه هرگز به کوه نميرسه دل بسوزون ولي بدون آدم به آدم ميرسه

******************************

ديگه بي تو نمي ميرم...
توئم با بي کسيت سر کن
تو حقت بدتر از اينه که دل تنگم بموني...

******************************

گفتمش دل مي خري؟ پرسيد چند؟ گفتمش دل مال تو تنها بخند! خنده کرد و دل زدستانم ربود. تا به خود بازآمدم، او رفته بود! دل زدستش روي خاک افتاده بود! جاي پايش روي دل جامانده بود...

******************************

خودت رفتي ولي عشقت نرفته... من عاشق تر شدم هفته به هفته

******************************

از تو دلگيرم...از عاشقي سيرم...درسته بي تو ميميرم...ولي ايندفعه ميرم

******************************

چو کس با زبان دلم آشنا نيست
چه بهتر که از شکوه خاموش باشم
چو ياري مرا نيست همدرد ، بهتر
که از ياد ياران فراموش باشم

******************************

حيف اين چشمهام که براي چون توي بي ارزشي اشک ريخت!
 
و چه ساده دلم که هنوزم دوست داره

******************************

از دست رفيقان عقرب صفت دوستي با مار كبري آرزوست

******************************

هر کي دلتو شکست صداشو در نيار يه روز دلش مي شکنه صداش در مياد

******************************

کسي چه مي داند شايد، اين قدر همديگر را دوست نمي داشتيم اگر از دور به تماشاي روح هم نمي نشستيم . کسي چه مي داند اگر آسمان ما را جدا نمي کرد شايد، اين قدر به هم نزديک نبوديم

وقتی که با اعتراض همسرم مواجه شدم ! چند فکر بر ذهنم گذشت

قال حسین بن علی (علیه السلام) :

لا والله لا اعطیکم بیدی اعطاء الذلیل ولا افر فرار العبید

 به خدا سوگند نه دست ذلت و خواری به شما میدهم و نه چونان بردگان می گریزم

ارسطو واضع علم منطق و از نخستین فیلسوفان بزرگ یونان در آغاز تفکر عقل بشری یک نظریه ی چرندی را در مورد فضیلت مطرح کرد که متاسفانه هنوز که هنوز است عده ی زیادی از مردم به آن اعتقاد دارند ، او معتقد بود فضیلت حد وسط دو افراط و تفریط است ، یعنی مثلا فضیلت شجاعت بین دو رذیلت تهور و ترس قرار دارد ، در ظاهر این نظریه نظریه ی درست و قابل توجهیست اما حضرت ارسطو به نسبی بودن حدود رذائل و فضائل اخلاقی توجه نداشتند ، اینکه حد شجاعت چیست را با هیچ ملاک عددی کاملا مشخصی نمی توان تعیین کرد ، اصلا شما همین سه خصیصه ی اخلاقی(شجاعت ، ترس ، تهور) را در نظر بگیرید من یک خصیصه ی دیگر اضافه می کنم که اولا خودش فضیلت باشد دوما اصلا وسط نباشد و سوما در هیچ کدام از این سه نباشد ، مثلل : محتاط بودن !

نتیجه : فضیلت همان است که عدل باشد و میزان عدل را عقل تعیین می کند ، عادل میانه رو نیست ، عادل عاقل است ، بسیاری از آدم ها فکر می کنند هر وقت نزاعی پیدا شد اگر میانه رو باشند طرف فضیلت راگرفته اند در حالی که ممکن است حق در یکی از طرفین باشد و گروه میانه و طرف مقابل حکم بد و بدتر را داشته باشند . واقعه ی کربلا بهترین مثال برای این مسئله است ؛

مرحوم آیت الله بهجت : انسان هر راهى را بدون تقيّد و پايبندى به قرآن و سنّت برود، روز به روز تنزّل مى كند و تاريخ از جمله قضاياى سقيفه و پيامدهاى آن مانند واقعه ى طَفّ( ماجراى كربلا.) هر روز تكرار مى شود( كُلُّ يَوْمٍ عاشُوراءَ، وَ كُلُّ أَرْضٍ كَربلاءَ.)؛ زيرا هر روز حقّى غصب و يا احقاق مى شود، و هميشه حقّ و باطل مثل حسين و يزيد وجود دارد، و كار مردم هم يا جنگ در كنار يزيد يا در ركاب امام حسين ـ عليه السّلام ـ است.

 بنابراين، انسان بايد هر روز موضع خود را مشخّص كند كه آيا اهل حق است و يا باطل و پيرو آن.